Zaterdag 19 januari: In wat een lange reeks van moeilijk momenten zou worden (zo bleek later), beten we de spits af met ons afscheid van de meisjes. Volledig in overeenstemming met de Indische gebruiken, waren we wel nog verplicht om - rijkelijk laat - op onze laatste dag de workshop over hygiëne te houden. De focus lag vooral op het luizenprobleem, want zoals gezegd hebben ongeveer alle kinderen bezoek van deze parasieten. Het hoogtepunt van de uiteenzetting was de demonstratie van luizenbestrijding met een speciaal poeder. Chinese vrijwilligster Mohanna onderging de test, die geslaagd mag genoemd worden.
Na onze nuttige interventie begon de tweede etappe naar het afscheid. Na onze laatste lunch op Odanadi (slik) gingen we nog gewoon door met allerlei spelletjes en zaken die we op een gewone dag ook zouden doen. We deden dus eigenlijk of onze neus bloedde en er van een laatste dag geen sprake was, hoewel iedereen goed genoeg wist dat het slechts schijn was. Van `s morgens vroeg reeds kwamen de kinderen vragen: `Last day, sister?` of `Country going, brother?`. Een zekere spanning hing dus wel degelijk in de lucht. Tegen 16 uur vonden we het dan ook tijd geworden om alle registers open te trekken. We haalden onze meegebrachte lekkernijen, drank en muziek vanuit hun schuilplaats en richtten de vergrendelde (om een zeker verrassingseffect te behouden) yogazaal in voor een behoorlijk feestje.
Voor alle meisjes hadden we koekjes, een bubblegum, snoepjes en Fanta in overvloed. Slecht voor de tanden misschien, maar we wisten dat ze hier allemaal zot van zijn, en mochten dus voor één keer wel eens een uitzondering maken… Met onze muziek zat de sfeer er ook goed in. In de afgelopen weken hadden we hen immers een volksdans aangeleerd op `t Smidje van Laïs, die enorm in de smaak viel. Dat ene liedje domineerde dus de festiviteiten, maar dat kon de pret niet bederven. Iedereen had een reuze tijd, en voor we het wisten, was het tijd om emotioneel te worden. Alle meisjes kwamen vertellen hoe fantastisch we wel waren – zoals dat hoort bij een afscheid – en Ite en Mileen konden niet anders dan een traantje wegpinken. Behoorlijk grappig is de reactie van onze Indische schatten dan. Met tranen in hun ogen zeggen ze: `Don`t cry, sister.` Zeer pakkend. Hans die niet weende, kreeg aan de andere kant dan wel het verwijt: `Brother is not sad`.
Meer dan één van hen had ook een klein aandenken gekocht of zelf gemaakt. Onze harten braken vanzelfsprekend een beetje bij de aanblik van zoveel gezichtjes, elk met hun eigen verhaal, die ons liefdevol en met spijt in het hart aankeken, terwijl wijzelf enorm dankbaar zijn dat we hen hebben mogen ontmoeten en tijd met hen hebben doorgebracht. Na zonsondergang vertrokken we dan ook te voet, met een vol gemoed en kreten in de trant van "goodbye" en "don`t forget us" in de rug naar Stanly`s huis. Daar mijmerden we over wat geweest was, vastbesloten om deze kindjes nooit te vergeten, en onze belofte om contact te houden, na te komen.
Maandag 21 januari: Weer een dag om nooit te vergeten. Vandaag stond immers onze laatste trip naar de jongens op het programma. Omdat we ook Canadese Michelle (een nieuwe vrijwilligster) en een splinternieuw carrom-bord wilden meenemen naar hen, trok Hans erop uit om een scooter te huren. Evident bleek dit niet, maar na lang zoeken belandde hij uiteindelijk bij Shiva, een sympathieke Indiër met een fameuze grijze baard en een hond met de afmetingen van een kalf. Hij stelde Hans de voor de hand liggende vraag of hij een yoga-student was, vermits het in Mysore wemelt van de blanke yogi. Waarom blijft een raadsel, maar Hans antwoordde ontkennend en voegde er ineens aan toe wat hij hier wél deed. De naam van Odanadi viel en deed onmiddellijk een belletje rinkelen bij Shiva. Hij kende enkele mensen, maar vroeg toch om Hans` paspoort of een kopie ervan. Uiteraard had hij dat niet bij, dus deed Shiva hem een ander voorstel. Als hij Peter (de man die voor accupunctuur en Tai Chi op Odanadi komt) zou gaan halen verderop in de straat, zou hij een scooter geven, omdat mijn betrouwbaarheid dan vast stond. Zo gezegd, zo gedaan, en bij de aanblik van Peter werd Shiva nog vriendelijker en gaf meteen een scooter. De betaling zouden we de dag erna wel regelen, zei hij. Wat een woord als Odanadi al niet kan teweeg brengen…
Na deze leuke ervaring was het tijd om naar de jongens af te zakken. Mileen en Ite waren in de voormiddag naar de stad geweest om het carrom-bord te kopen (het beste dat in de winkel lag uiteraard), dus waren we helemaal klaar voor de laatste trip. Hans en Ite deelden de nieuwe scooter met tussen hen in het houten carrom-bord van 1 meter op 1 meter. Dit bord was dus ideaal om stevig wat wind te vangen en van de rit een helletocht te maken voor Hans, die achterop zat. Daarvoor had Ite dezelfde onfortuinlijke positie ook al mogen aannemen onderweg van de winkel naar Stanly`s huis. Om de jongens een waardevol kado te geven, hebben Hans en Ite echter beiden lichamelijk leed over.
Aangekomen bij de jongens gaven we direct het bord en een berg kleren van Hans, waarmee de jongens ontzettend blij waren. Wat volgde waren enkele aangename momenten vooraleer we definitief vertrokken: een lekkere lunch, een beetje fysieke arbeid, een gezellige babbel en het inwijden van het nieuwe carrom-bord.
Dinsdag 22 januari: Een dag waarop ons vertrek uit Mysore gepland stond. Daarvoor wilden Ite en Mileen nog even een pedicure meepikken, omdat we toch pas na de middag zouden vertrekken. De scooter van Shiva moest ook teruggebracht worden, en daar bleek nogmaals wat Odanadi kan teweegbrengen. Hij zei immers dat we geen huurprijs moesten betalen, omdat hij ons werk zo respecteerde.
Als bijna-Indiërs vertrokken we uiteindelijk veel later dan gepland naar Bangalore. Eerst hadden we nog een ontroerend afscheid van Stanly en Kumudini, onze Ersatz-ouders gedurende twee maanden. Bij beiden zag je de tranen opborrelen bij de gedachte dat ze `hun` kinderen moesten laten vertrekken. Wederom een emotioneel moment.
In de trein naar Bangalore ging het er iets minder emotioneel aan toe. Menig Indiër entertainde ons tijdens de rit van 3 uur. Het begon al voor de trein vetrok. Een jongen had ons zien zitten en besloot om een praatje te komen maken, hoewel hij een andere trein moest nemen. Na een babbel van een kwartier vertrok hij, maar wanneer de trein zich op gang trok, stak hij nog snel zijn arm door het raam met een briefje: "I`m really feeling very sad. Please don`t forget me. Write e-mail". Rare jongens, die Indiërs (bis).
Toen de trein aan het rijden was, kregen we het gezelschap van enkele andere autochtonen, die ineens hun levensverhaal vertelden. Het was wel goed om de tijd te doden, en het waren nog vrij leuke gasten ook. Eén van hen begeleidde ons na de treinrit zelfs helemaal naar de prepaid-riksja stand, omdat wij zijn eerste buitenlandse `vrienden` waren. Van het station redden we naar ons hotel, waar tv, een warme douche en een zacht bed ons opwachtten. Een laat diner en een korte nachtrust later lieten we ons vervoeren naar de luchthaven.
Woensdag 23 januari: Om 5u50 vertrok immers ons vliegtuig richting Delhi. Daar aangekomen legden we ons moe op bed, en keken tussen de dutjes door naar de Australian Open op tv. Ondertussen dachten we al aan wat ons te wachten moet staan thuis, want naar ons gevoel was het ijzig koud in Delhi. Na drie maanden afstand van de westerse luxe voelde dit totaal niet slecht aan, en het voelde zelfs een beetje als thuiskomen… Delhi werd wegens vermoeidheid, de koude en het vooruitzicht van wat moest komen niet echt verkend. De enige noemenswaardige activiteit van de dag was het boeken van een treinticket. De luxueuze en snelle trein naar Agra was al volgeboekt, dus konden we enkel een andere trein in tweede klas boeken, en hopen dat dit zou meevallen. Als supporter van R. Antwerp F.C. is Hans tweede klasse ondertussen toch al gewoon, dus kon dit niet al te erg zijn.
Donderdag 24 januari: De langverwachte trip naar Agra. Een dikke drie uur in de trein scheidden ons van de historische stad met één van de 7 wereldwonderen. De ramen van de trein hadden niet echt een goed systeem om te sluiten en in de vroege ochtend zorgde dit ervoor dat we heel de weg nogal ferm zaten te bibberen.
Agra was het echter allemaal waard. In het station konden we de verleiding niet weerstaan om een hele dag rondgereden te worden in een warme taxi, en lieten ons dus ompraten door de man die het snelst op onze nek sprong.
De eerste etappe bracht ons naar het pronkstuk van Agra, de Taj Mahal. Alle overtreffende trappen en bewierokende bewoordingen om haar schoonheid te beschrijven zijn niet overdreven. We laten het dan hier ook bij, en laten de foto`s voor zich spreken.
Na de Taj Mahal volgden nog een lunch, enkele shops, en het Agra fort, wat allemaal samen een geslaagde dag opleverde. Om 18u stonden we terug op het perron, te wachten op een trein die uiteindelijk vertraging had en veel langer over de rit deed dan deze in het heengaan. Om 24u waren we pas in ons hotel, waar we op de valreep nog een avondmaal konden bestellen via room service.
Vrijdag 25 januari: Yet another day of traveling. Vlucht naar Bangalore, met een redelijke vertraging en tussenstop (totale reistijd: 6 uur). Een vermoeide aankomst in ons hotel, een kort diner op restaurant en het bed in, om te wachten op onze reis naar huis…
Zaterdag 26 januari: Afscheid van de meisjes, afscheid van de jongens, afscheid van onze host family, en uiteindelijk ook afscheid van India. Vandaag plaatsen we het orgelpunt van een ervaring die tot aan onze Alzheimer zal bijblijven, en wie weet sterk genoeg is om zelfs dat te overleven. India is in onze poriën doorgesijpeld, zijn bevolking in ons hart gegrift. Wat we al stelden voor het vertrek, blijkt nu geen onbezonnen uitspraak: Navu prema India!
